verslaggever, – een anonieme vader van 2 ontvoerde zonen –
Nog steeds laten heel veel “deskundigen” en omstanders zich misleiden door een oude “communicatie truuk”. Dat misleiden laat men eigenlijk vaak gebeuren met een zekere mate van opzet. Vaak komt het “professioneel” beter uit, omdat men denkt geen informatie te kunnen vergaren of omdat informatie vergaren te veel tijd of middelen vergt. In het kort komt het neer op een zelfde “massa-pschychose” mechanisme als bestond (en bestaat!) achter hekserij-vervolgingen in Europa, Afrika en … wie weet waar nog meer in de wereld. Voor duidelijkheid vooraf: voor “vader” als “slachtoffer van valse beschuldiging” kan ook “moeder” als “slachtoffer” worden gelezen. De groep van moeders in deze positie is veel kleiner. Natuurlijk zijn de kinderen in de eerste plaats slachtoffer. Duidelijk moet zijn dat alle slachtoffers ook een hele familie hebben die ongewild, en onschuldig, mee slachtoffer worden.
Het is een eenvoudige cirkel-redenering. Iemand is veroordeeld tot de brandstapel, dan kan dat niet voor niets geweest zijn, dus moet die persoon wel schuldig zijn aan het toegedichte misdrijf. Een vader heeft zijn kinderen omgebracht, dus zie je wel dat er iets met die vader aan de hand was. Die vader had nooit zijn kinderen moeten mogen blijven zien. De “onbeschaafde, domme” waarnemers willen even niet de informatie zien dat het ombrengen van de kinderen gebeurde om reden van het volstrekt onterecht (zonder bewijs) afnemen van de kinderen. Als een vader van mishandeling van zijn kinderen wordt beschuldigd, dan moet daar wel een kern van waarheid in zitten! Een moeder kan er toch geen eigen belang in zien om haar ex vals te beschuldigen?
Net als in “gewoon” pestgedrag van kleine kinderen wordt oorzaak en gevolg onbewust (en bewust!) omgedraaid. De daders van het misdrijf doen het vaak bewust, maar de omstanders van het pesten soms ook onbewust, omdat het sociaal veiliger lijkt te zijn.
De opstelling van de politie in het onderzoek naar de vermissing van Ruben en Julian Denis bleek bizar. Een politieman zei letterlijk dat de familie van Ruben en Julian, alleen de familie in Zeist was. Weer bleek een enorme tunnelvisie. Rechters en politie blijken niet zelden eerder voor misdrijven te zorgen dan ze te voorkomen of ze te bestrijden.
Nog steeds heeft de politie geen enkel gevolg gegeven aan het feit dat er zeer duidelijk sprake is van een moeder met een persoonlijkheidsstoornis. De persoonlijkheidsstoornis heeft Iris van der Schuit een afschuwelijke straf bezorgd. Zij heeft een zogenaamde moord met de lange arm gepleegd, zonder het wellicht helemaal zelf te beseffen. Niet volledig beseffen wat je doet, blijkt vaak een onderdeel te zijn van de oorzaak en aanleiding om te komen tot een moord.
Iris van der Schuit is schuldig aan het drama omdat zij volstrekt met opzet en bij herhaling vreselijke valse beschuldigingen aan het adres van Jeroen Denis heeft geuit. Uiteindelijk heeft 1 niet functionerende jeugdzorgmedewerker van de Raad voor de Kinderbescherming al het werk van haar wel goed functionerende collega’s te niet gedaan. Zonder enig bewijs adviseerde deze medewerkerster om Jeroen zijn kinderen zo goed als niet meer te laten zien.
Vaders die na zo’n onheilstijding geen moordneigingen krijgen, zijn niet gezond. Voor je eigen kinderen behoor je bereid te zijn om moorden te plegen. Dat is een beginsel dat zelfs door ons rechtssysteem en door de bezwaarcommissies voor militaire-dienstplichtweigeraars werd gehanteerd. Voor je kinderen ben je bereid om moorden te plegen. Met vooropgezet plan een vijand om het leven brengen. Onder de krijgstucht verwacht de overheid dat je voor die zelfde kinderen bereid bent om in samenspanning met het leger anderen om te brengen, omdat het in “oorlogstijd” nu eenmaal niet anders kan.
Met deze gedachtengang had Jeroen zijn ex-vrouw, de medewerkster van de Raad voor de Kinderbescherming en de kinderrechter moeten ombrengen. Dat wilde Jeroen zijn levende kinderen niet aandoen. Als Jeroen Denis iets meer “twijfeltijd” had gekregen, dan had hij beslist zijn daad niet ten koste van zijn vriendin, zijn “bonuskinderen” en zijn familie willen laten gaan. Als later mocht blijken dat de daad van Jeroen Denis de waanzin-ziekte van “rechters” met hun “deskundigen” heeft laten genezen door maatschappelijk ingrijpen van onze “democratische wetgever en controleur” dan verdient Jeroen een standbeeld … zijn naasten die tot de dag van vandaag zo moeten lijden, verdienen een beeldentuin. Ruben en Julian hoefden geen beeld, zij waren al tevreden geweest met een vader. Al kan ik het niet geloven, liefst geloofde ik dat Ruben en Julian nu samen zijn met hun pappa. Een goede pappa gunt zijn kinderen hun mamma. Iris … maak Nederland je excuses, voor wat je hebt gedaan! Doe iets goeds met je leven … in naam van Ruben, Julian en Jeroen. Wij moeten jou dan vergeven, al vinden velen dat moeilijk.
En natuurlijk Jeroen en zijn naasten hadden alle beelden liever gewisseld voor … 2 fantastische kinderen … Liever hadden ze al het leven behouden.
Wat heel modueus “vechtscheidingen” worden genoemd, blijken in de praktijk eenzijdige pogingen om kind-ouder-relatie-breuken tot stand te brengen. Niet meer zaken hoeven doen met je ex zou de pijn moeten verlichten. Het gelijk te halen dat de andere partner als ouder door “iedereen” gediskwalificeert wordt als ouder, wordt ervaren als een soort morele genoegdoening voor het feit dat de ander de relatie niet stuk had mogen laten lopen.
De “hulpverleners” blijken als eerste er een voordeel in te zien om van een vechtscheiding te spreken. Voor hulpverleners is het genoeg dat 1 van beide partners doet voorkomen dat communicatie met de ander onmogelijk is en tot belasting van de kinderen leidt.
Een toneelstuk met valse beschuldiging loont. Het komt de gecorrumpeerde rechters en deskundigen veel beter uit. Het vereenvoudigd het werk. Fantastisch om als rechter te doen wat de grote massa wil. Desnoods Barabas vrijlaten, hoewel iedereen wist dat hij schuldig was. Desnoods een onschuldige boodschapper onschuldig kruisigen. Als “het volk” het zo wil. Een volk dat zijn rechters niet berecht is zijn rechters niet waard.
Tegenwoordig zijn vaders vaak de heksen. Die moeten nu worden verbrand, zo horen we massaal.
Hadden we die vaders maar verbrand, dan hadden ze hun kinderen niet kunnen vermoorden!
Zogenaamde vechtscheidingen blijken na onderzoek een eenzijdig misdrijf van een partner tegen de eigen kinderen en de voormalige partner. De redactie ontvangt dagelijks nieuwe onderzoeken van zogenaamde vechtscheidingen die het niet blijken te zijn. Een vechtscheiding verondersteld 2 actief vechtende partijen. In werkelijkheid blijkt meestal dat 1 van beide partners probeert zo veel mogelijk passief te blijven en niet “terug te slaan”. Vaak is het 1 partij die probeert “in het belang van de kinderen” maar zoveel mogelijk “de schuld” op zich te nemen en bijvoorbeeld ook maar “te betalen”. Om niet stap voor stap alle contact te verliezen met de kinderen laat men steeds maar meer “gebeuren”. Achteraf blijkt “hard terug slaan” niet te helpen, maar “veel laten passeren” blijkt ook niet te helpen. Niets blijkt te kunnen voorkomen dat kinderen het contact met de andere ouder (meestal de vader!) gaan verliezen. In tegendeel, de meerderheid van jeugdhulpverleners vinden het veel gemakkelijker dat zij maar met 1 ouder voor een kind zaken hoeven te doen. Hulpverleners blijken er een voordeel in te zien om zaken als geescaleerd te beschouwen. Hulpverleners zelf blijken graag een scheiding als een hopeloze vechtscheiding te bestempelen. Graag sluiten hulpverleners aan bij de partij die probeert communicatie tussen kind en ouder te frustreren. Valse beschuldigingen worden zo verwelkomt in plaats van dat valse beschuldigingen aan de kaak worden gesteld.
Uitgerekend in de zaak van Jeroen Denis en Iris van der Schuit was het zo dat er door vele hulpverleners niet werd meegegaan met de valse beschuldigingen van Iris. Maar 1 falende medewerkster van de Raad voor de Kinderbescherming (Utrecht) was voldoende om een ramp te veroorzaken.
In het onderzoek dat de jeugdhulpverlening op zichzelf mocht uitvoeren werden uiteindelijk vele voor de hand liggende onderzoeksvragen niet belicht.
Toch zagen derden dat onderzoek op zichzelf al als vernietigend. Het onderzoek is naar de Tweede Kamer gegaan. Alles is echter zo versluierd dat niet veel te verwachten is. Vooral dus: de juiste vragen over het functioneren van de hulpverlening zijn helemaal niet gesteld. Met andere publicaties zal de lezer zich een beeld moeten gaan vormen, wat dan de juiste vragen wel zouden zijn geweest.
Spreken van een vechtscheiding is net zo fout als het spreken van “dame heeft seks gehad met een man” als er sprake is van een verkrachting. En dan doen we nog maar even net alsof mannen niet verkracht kunnen worden. Het heeft tientallen jaren geduurd voordat bij verkrachting van een meer eenzijdig delict werd gesproken zonder dat gedacht werd aan (enige) medeschuld van de verkrachte vrouw. Het zal dus waarschijnlijk ook weer tientallen jaren duren voordat er voldoende aandacht komt voor “geweld van vrouwen tegen mannen”. Opzettelijk toewerken door moeders naar een breuk tussen kind en vader is:
(1) geweld van vrouwen tegen kinderen
(2) geweld van vrouwen tegen mannen
Het doen van valse beschuldigingen van moeders tegen vaders is dus gewoon een eenzijdig geweldsmisdrijf van vrouwen tegen mannen. Het is psychisch geweld dat zeer vaak zelfs dat ziekte en zelfs de dood van 1 of meer mensen leidt.
Het is dus van belang dat de Tweede Kamer zo snel mogelijk werkelijk iets doet met haar voornemen om een duidelijker misdrijf te maken van het niet overdragen van kinderen voor verzorging aan de andere gezaghebbende ouder. Het wordt tijd dat de Tweede Kamer bij rechters nakoming van de bestaande wetten afdwingt. Het wordt tijd dat een halt wordt toegeroepen aan rechters die zonder enig bewijs kinderen hun zorg bij de andere ouder blokkeren. De civiele rechter wil in zijn procedures strafrechtelijke vergrijpen als valsheid in geschrifte, bedrog en dwaling helemaal niet opmerken. Door te doen of het er niet is, bespaart de civiele rechter (achter gesloten deuren) zich een hoop werk. Het is niet uit te leggen dat voor de losstaande feiten als bijvoorbeeld valsheid in geschrifte in een als “strafproces” gedefinieerde zaak, wel vele jaren gevangenisstraf kan volgen. Zonder overdrijving kan gesteld worden dat de civiele rechter strafbare feiten uitlokt en achteraf toedekt. De “deskundigen” die ketenpartner zijn voor civiele procedures voelen zich oppermachtig en onschendbaar. De rechter zegt dat ter zitting zelf regelmatig expliciet. Velen hebben uitspraken gehoord als: “Mevrouw X (van de Raad voor de Kinderbescherming) bedenkt u zich wel dat ik uw overzoek niet nog even kan gaan overdoen. Ik ben als rechter op uw deskundigenrapportage aangewezen.” Het zal niemand verbazen dat de betreffende mevrouw X zich dan nog eens extra machtig en onschendbaar zal voelen. De rechter zegt vrij expliciet dat de rechter ook geen contra-expertise wenst toe te staan. Ouders blijven dus gedwongen om zaken te blijven doen met “deskundigen” die de rechter toestaat. De rechter wenst aan 1 kant eigen deskundigen aan een lijntje te kunnen houden, maar anderzijds wenst de rechter op geen enkele manier dat lijntje te gebruiken om er als teugel de deskundigen mee te mennen. De wetgever geeft de rechter die rol als kwaliteitscontroleur. Maar de rechter weigert die rol op zich te nemen. Deskundigen en rechters spelen verdeel en heers met elkaar en zorgen dat beiden uit de wind blijven.
We sluiten ons aan bij de geluiden onder rechters zelf, dat we af moeten van door rechters zelf verzonnen indelingen van rechtzaken. Ook het onderscheid tussen civiele zaken en strafzaken is in hoge mate kunstmatig, onmogelijk en ongewenst. Zo is vaak ook geen zuiver onderscheid te maken tussen een familierechtelijke zaak en een zaak voor ondernemingsrecht. Een onderscheid tussen familierecht en strafrecht is ook vaak ondoenlijk. Een onderscheid tussen ondernemingsrecht en belastingrecht is vaak ook niet te maken. Etcetera.
Onze wetgevers moeten haast maken met het duidelijker strafbaar stellen van een aantal “nieuwe misdrijven” vooral gepleegd door vrouwen tegen kinderen en mannen. De wetgevers moeten haast maken van het ter verantwoording roepen van rechters die zich niet aan de wet houden. De wetgevers moeten haast maken van het evenwichtiger controleren van deskundigen die voor veel geld bereid zijn om “valse beschuldigingen te onderbouwen”. Er zal ook effectiever moeten worden opgetreden tegen advocaten die voor eigen gewin bereid zijn de ongefundeerde valse beschuldigingen bij de rechter onder de aandacht te brengen. Vroeger was een onwaarheid sprekende advocaat te vervolgen. Ondertussen is vaak genoeg gebleken dat het op zichzelf toezicht houden bij advocaten ook echt niet werkt. Het werkte al niet bij accounts. Eigen toezicht werkte niet bij notarissen. Van eigen toezicht bij medici bleek ook weinig terecht te komen. Toezicht op zichzelf werkt nooit. Zelftoezicht kan hoogstens een aanvulling zijn. Hoe was het ook al weer bij die slagers die hun eigen vlees keurden? Mannen moeten stoppen met het gemakkelijke “macho gedrag” om andere mannen neer te zetten als geweldadig, vrouw onvriendelijk en crimineel. Het doet het niet goed als je probeert om een vrouw in de gevangenis te zetten. Dat kan je kinderen toch ook vooral niet aandoen? Hebben mannen in de gevangenis dan minder vaak kinderen? Vinden kinderen het minder erg dat hun vader in de gevangenis terechtkomt dan wanneer hun moeder in de gevangenis terechtkomt?
Het recht op wetenschap van afstamming wordt ook steeds meer als een basis mensenrecht (en dus kinderrecht!) gezien. Vanuit het verleden is bekend dat ook hier vele moeders hun uiterste best hebben gedaan om communicatie van de waarheid met belanghebbenden te beletten. Dit kan ook als een “nieuw misdrijf” door de wetgever worden opgepakt. Eigenlijk wrang, want in de voorgaande eeuwen zijn er al diverse pogingen geweest om de zogenaamde “verduistering van staat van een kind” te gaan vervolgen. Tegenwoordig is steeds meer duidelijk geworden wat voor enorme impact dit misdrijf van verduistering van de afstamming van een kind heeft. Niet alleen voor het kind zelf, maar ook voor diverse familieleden en … vaak de biologische vader. Zou het dan toch zo zijn dat vrouwen meer zijn “gespecialiseerd” in heimelijkheidsmisdrijven als gifmengen en onwaarheid spreken? Met sekse-gelijkheid heeft het allemaal weinig te maken. Per saldo zijn evenveel mannen als vrouwen slachtoffer van familie-misdrijven gepleegd door vrouwen.
Het wachten is nu op de eerste media-uitting die wel een eerlijk en juist beeld geeft. Hoeveel onzinnige documentaires gaan er nog volgen?
Het belang van een kind … , houdt op, … als het vader is geworden.
Vaders blijken … niemands kinderen.
vonnis
